Cultuurhistorica en docent filmgeschiedenis Sara Hoogveld verzorgt een vierdelige special over de Film Noir. In het derde college uit deze reeks focust zij op de boekverfilming van The postman always rings twice van James M. Cain.
Toen filmstudio RKO Pictures in 1934 Cain’s bestseller wilde verfilmen, stak de Amerikaanse Production Code Authority daar een stokje voor. Die code was in het leven geroepen door katholieke Amerikanen die heilig geloofden in het principe ‘monkey see, monkey do’. Naast allerlei restricties van morele aard mochten er geen expliciete sex- en geweldsscenes getoond worden. De stijl van Cain werd wel ‘hardboiled fiction’ genoemd en zijn beschrijving van lust, hebzucht en misdaad liegt er niet om. Het thema van de roman gaf op zich al aanleiding tot censuur, want draait om een vrouw die samen met haar minnaar de moord op haar echtgenoot beraamt. Nadat een eerste Franse filmversie met de titel LE DERNIER TOURNANT in 1939 het licht zag, kwam Luchino Visconti in 1943 met een Italiaanse enscenering van The postman always rings twice: OSSESSIONE, een sociaal-realistisch drama dat zich afspeelde rond een wegrestaurant op de Povlakte. Maar ook Visconti kon niet rekenen op de goedkeuring van de censors, die vonden dat de zelfkant van de Italiaanse samenleving onder het fascisme buiten beeld moest blijven. Deze film wordt dan ook gezien als het begin van het neo-realisme. Na de Hollywood-successen van twee andere Cain-verfilmingen was in 1946 de tijd rijp voor Tay Garnett’s THE POSTMAN ALWAYS RINGS TWICE, met in de hoofdrollen Lana Turner en John Garfield. Natuurlijk was dit een gekuiste versie, met meer suggestie dan erotiek. Pas in 1981 kwam Bob Rafelson met een remake die zowel sensueel als gewelddadig was en die voortgestuwd werd door de chemie tussen Jessica Lange en Jack Nicholson.

duur
90 min.