Zo’n vijftien jaar geleden draaiden wij RESPIRO, een idyllisch drama over een bipolaire vrouw op Lampedusa. Het Italiaanse eiland werd daarin sprookjesachtig voorgesteld, met hemelsblauwe luchten en dito zwemwater. Dat beeld is inmiddels volkomen gekanteld. Lampedusa staat immers al jaren synoniem met bootvluchtelingen (de teller staat op ruim 400.000), mensenhandel en drenkelingen die uit zee worden gevist. Regisseur Gianfranco Rosi legde het allemaal vast in zijn docu FUOCOAMMARE, waarmee hij afgelopen voorjaar volkomen terecht de Gouden Beer won in Berlijn. Rosi verbleef een jaar lang met zijn camera op Lampedusa en volgde in die periode Samuele Caruana, een 12-jarige jongen die als eilandbewoner een directe ooggetuige is van de vluchtelingencrisis. We zien hoe dit Samuele slechts ten dele raakt: de prepuber hangt wat rond in de haven en op boten, trekt over het kleine eiland en schiet uit verveling met zijn katapult op cactussen. Maar dat is slechts de helft van het verhaal. We zien ook hoe de Italiaanse kustwacht de territoriale wateren bewaakt en vluchtelingen in nood te hulp schiet. Soms zijn de hulpverleners op tijd, soms helaas ook te laat. Het knappe van Rosi’s documentaire is dat de vrij luchtige en alledaagse episodes rond Samuele worden afgewisseld met de menselijke drama’s die zich afspelen op zee. Niet voor niets betekent de titel zowel ‘focus op de liefde’ als ‘vuur op zee’ – iets wat Rosi heel handig gebruikt. ‘FUOCOAMMARE is schitterend om te zien, hoe pijnlijk de inhoud ook is’, aldus de Volkskrant. ‘Een hartverscheurende documentaire, die betovert en wakkerschudt tegelijk; een zeldzaam sterke combinatie.’

duur
114 min.