Frida is nog maar net zes als ze in 1993 wees wordt. Wanneer de zomervakantie aanbreekt verhuist ze naar haar oom en tante. Een andere omgeving, ander huis, ander gezin, andere gewoontes. Ze wil terug!
De 6-jarige Frida slaat haar ooms en tantes stilletjes gade, ze lopen heen en weer met dozen en spullen. Nu ook haar moeder is overleden, moet het huis ontruimd worden en gaat ze bij haar oom en tante op het platteland wonen. Dat was haar moeders wens, maar het liefst was Frida bij haar grootouders in Barcelona gebleven. Het is flink wennen voor zowel Frida als haar nieuwbakken pleegouders, die hun best doen om het meisje liefdevol op te nemen in hun gezin. Dat valt niet altijd mee. Frida kan het verlies van haar moeder uiteraard niet goed duiden, maar ze lijdt er zichtbaar onder. Dat uit zich in eenzaam gescharrel in de tuin, waar ze cadeautjes voor haar moeder neerlegt bij een Mariabeeldje. Of in spaarzame vragen aan haar tante over haar moeders ziekte. Maar ook in recalcitrant gedrag met soms nare gevolgen, zeker als het haar altijd zingende, vrolijke pleegzusje betreft en ze haar pleegouders tegenover zich vindt. Wanneer Frida na de zomervakantie naar haar nieuwe school gaat, komt er meer rust in haar hoofdje. Dat ze zich steeds beter op haar gemak gaat voelen, blijkt ook uit de laatste ontroerende scène. Met het autobiografische en gevoelige SUMMER 1993 schetst de Catalaanse regisseur Carla Simón een indrukwekkend beeld van haar eigen jeugd als wees – ook haar moeder overleed aan aids. Ongelooflijk knap hoe ze Laia Artigas (Frida) met al die wisselende emoties heeft gecast en gefilmd, vanuit háár perspectief en belevingswereld. SUMMER 1993 werd in Berlijn bekroond tot beste debuut.

cast
Laia Artigas, Paula Blanco

duur
97 min.