‘Sex, drugs en nihilisme’, zo kopte The Guardian boven de review van DAPHNE. Puntig, maar het doet het drama wel tekort. En zeker de geweldige rol van de Britse hoofdrolspeelster Emily Beecham, die elke scène steelt.
Je zou DAPHNE de arthouse-variant van BRIDGET JONES kunnen noemen. Beide gaan over dertigers die zich nog steeds gedragen als twintigers en die flink aanrommelen met hun leven, werk en relaties. Vergeleken met Renée Zellweger’s Bridget is Emily Beecham's Daphne wel minder innemend. Ze is cynisch, hedonistisch en behoorlijk obstreperous, zoals dat heet in mooi Engels. Daphne werkt als sous-chef in een hip Londons restaurant, al is dat niet haar droombaan. Haar vrije tijd vult ze vrij doelloos met veel drank, drugs en one night stands. Wat ze met haar leven wil? Dat weet ze eigenlijk niet, of schuift ze escapistisch voor zich uit. Mensen – inclusief haar moeder – en gevoelens houdt ze op die manier op afstand. Tot ze getuige is van een bloedige overval in een buurtsuper. Daphne leert daarna niet alleen het slachtoffer kennen, maar krijgt ook contact met een therapeut die haar moet helpen het trauma te verwerken. DAPHNE voelt van begin tot eind levensecht, vooral dankzij het brissante spel van Beecham (eerder te zien in één van de grappigste scènes uit de Coens-komedie HAIL, CEASAR!). Zij ís gewoon Daphne. Op zich niet zo gek, want ter voorbereiding op haar rol werkte de actrice drie jaar lang samen met regisseur Peter Mackie Burns aan een soort biografie over haar personage. Ook speelde ze als voorstudie precies zo’n zelfde dolende dertiger in Burns’ korte film HAPPY BIRTDAY TO ME uit 2014. Onthoud dus die naam: Emily Beecham.

cast
Emily Beecham, Geraldine James, Tom Vaughan-Lawlor

duur
90 min.