In dit stijlvolle en mysterieuze drama volgen we de jongvolwassen Thelma. Ze verlaat haar diepreligieuze thuisbasis voor een studie biologie in de grote stad, waar de verleidingen wel heel dichtbij komen.
Op een groot dichtgevroren meer lopen een vader en zijn dochtertje. Om zijn schouders hangt een jachtgeweer. Het meisje staat stil en volgt een vis onder de ijslaag. De vader huivert. In het bos aan de overkant krijgt hij een hert in het vizier en richt zijn geweer. Dan draait hij het langzaam in de richting van zijn dochtertje die voor hem staat. Hij aarzelt en laat daarna ook het hert gaan. Pas aan het eind van THELMA kan je deze onvergetelijke en prachtig gefilmde openingsscène plaatsen. Dat er iets mis is, maakt de Noorse cineast Joachim Trier (REPRISE, LOUDER THAN BOMBS) met deze intro wel duidelijk. ‘Wat is er toch met Thelma aan de hand?’, kopte Trouw in zijn 5-sterrenrecensie. Het duurt een film lang voordat je een beetje greep krijgt op deze jonge vrouw – het meisje uit de intro. Het is zo’n twaalf jaar later als Thelma (Eili Harboe) onwennig aanschuift in de collegebanken in Oslo. Haar ouders hebben hun dochter met moeite laten gaan, maar blijven haar op de voet volgen, terwijl Thelma juist behoefte heeft aan wat afstand. Gemakkelijk is dat niet: steeds weer komt ‘het spijt me’ over haar lippen als ze tóch dat biertje heeft gedronken of hun telefoontjes niet beantwoordt. Wanneer Thelma getroffen wordt door een epileptische aanval en in het medische circuit belandt, verzwijgt ze dat voor haar ouders. Ook haar ontwakende gevoelens voor een studiegenootje houdt ze voor zich. Toch is de druk uiteindelijk te groot, zeker nadat Thelma beseft dat ze met een bijzondere gave behept is.

cast
Eili Harboe, Kaya Wilkins, Henrik Rafaelsen

duur
116 min.