Een van de meest gerenommeerde regisseurs van Noorwegen, Erik Poppe, heeft het aangedurfd een film te maken over de afschuwelijke gebeurtenissen van 22 juli 2011 op het eiland Utøya. In zijn film introduceert hij twee fictieve personages om met ons door de horror van die dag bewegen.
Het is 22 juli 2011 als om 17.00 uur een bom ontploft in Oslo. Er vallen acht doden en de dader, de rechtsextremist Anders Breivik vertrekt vervolgens verkleed als politieman naar het eiland Utøya, waar op dat moment 500 sociaal-democratische jongeren zich gereed maken voor een barbeque tijdens hun jaarlijkse zomerkamp. In een 72 minuten durende hel doodt Breitvik 69 jonge mensen en verwondt hij er 200. Poppe reconstrueert de gebeurtenissen op het eiland real-time in één lange take van ook 72 minuten. We volgen Kaja (Andrea Bengtzen) die met haar jongere zusje Emilie op het eiland is. Geschrokken door de explosie in Oslo belt hun moeder om te vragen of alles goed is met de meisjes. Kaja stelt haar gerust maar gaat na onenigheid met Emilie alleen naar de barbecue. Als het eerste schot over het eiland klinkt beseft ze dat haar zusje in gevaar kan zijn. Via haar zoektocht naar Emilie beleven we de nachtmerrie van de jongeren op Utøya terwijl ze uit handen van de schutter proberen te blijven. Na de vertoning van zijn film op de Berlinale kreeg Poppe zowel applaus als kritiek. Was het niet te vroeg en te pijnlijk voor de nabestaanden van deze afschuwelijke massamoord? Hoe ver kun je gaan? Poppe zegt daarover in een interview dat hij zich heeft gehouden aan de woorden van een moeder van een slachtoffer. Zij zei: ‘Ik zal uw werk alleen respecteren als u de horror toont zoals het was. Ik verloor mijn dochter, het moet pijn doen.’

cast
Andrea Berntzen, Aleksander Holmen, Brede Fristad

duur
90 min.