De Schotse regisseur Kevin MacDonald wisselt speelfilms (THE LAST KING OF SCOTLAND) zonder probleem af met documentaires (MARLEY). En met WHITNEY, over de veel te vroeg gestorven Whitney Houston, maakte hij opnieuw een uitstekende muziekdocumentaire.
U kent ze vast wel, de leden van de beruchte ‘27 Club’: Jimi Hendrix, Janis Joplin, Kurt Cobain en Amy Winehouse. Allemaal grote popsterren, allemaal overleden op hun 27ste en allemaal vereeuwigd in een documentaire. De Amerikaanse popzangeres Whitney Houston hoort daar eigenlijk niet bij – ze was 48 toen ze in 2011 dood werd aangetroffen in haar bad– maar met haar tragische levensverhaal en gekwelde persoonlijkheid, mogen we haar zeker tot die club rekenen. Vorig jaar maakte Nick Broomfield WHITNEY: CAN IT BE ME met de nadruk op het zgn. whitewashing van de zwarte zangeres (met soulmuziek ‘geschikt gemaakt’ voor een blank publiek). Dit jaar volgde WHITNEY van Kevin MacDonald over het privéleven van Houston. Dertig bekenden, familieleden en mensen uit haar entourage schetsen een vrij bewonderenswaardig beeld van de zangeres, die als frisse twintiger de muziekwereld overrompelde met aaneengesloten successen, maar ook van haar bijzondere jeugd in een grote muzikale familie. Natuurlijk komt ook haar nemesis aan bod, haar foute echtgenoot-rapper Bobby Brown die niet in haar schaduw kon staan, gebeurtenissen uit haar jeugd en de schrijnende drugsverslaving die het uiteindelijk van haar wint. Gedoemd is ze – een onvermijdelijkheid die ze zelf aanvoelt – zoals ze langzaam afhankelijker wordt van de vrienden en familie, die zich meer op hun eigen hachje bekommeren dan de vrouw te redden die angstvallig goed wil blijven doen. Zo laat WHITNEY zich, net als het veelbekroonde AMY (over de teloorgang van Amy Winehouse) bekijken als een kroniek van een aangekondigde dood.

duur
120 min.