Na vijftien jaar keert filmmaker Masha Novikova terug naar Grozny, waar ze ooit logeerde bij Ramzan Achmadov, oprichter en choreograaf van de vurige folklore-dansgroep Daymohk.
In Tsjetsjenië werkte Novikova mee aan Jos de Putters gelauwerde documentaire DANS, GROZNY DANS (2002). Twee jaar eerder had Rusland de hoofdstad met de grond gelijk gemaakt en in Achmat Kadyrov een Poetin-getrouwe leider gevonden.In diezelfde jaren toerde de jeugddansgroep Daymohk door Europa. Opgericht tussen de ruïnes probeerde ze armoede en de chaos van het conflict te ontstijgen. Met hun virtuoze, op tradities geïnspireerde dans lieten ze met succes zien dat Tsjetsjenië meer was dan een haard van geweld. Inmiddels is Tsjetsjenië een trouwe Sovjetstaat, in de nieuwe variant ‘dictatuur met gangstertrekjes en de Koran’. Daymohk werd omarmd als patriottistisch visitekaartje. Novikova vindt de dansers terug in kapitale villa’s met smetteloze interieurs. Kunstenaar Achmadov kreeg een ministerspost en zijn dochter werd de derde vrouw van de nieuwe leider.Novikova kan verrassend dicht op het regime filmen en kan zo een bijna onbeschaamd portret maken van een totalitaire kliek met zijn banale machogedrag, en van een verstikkend nationalisme volgepropt met sovjetnostalgie en Poetin-adoratie.Tussen de regels door wordt steeds meer de beklemming voelbaar, dankzij de slimme montage van propaganda, oude beelden en haar zwijgende protagonisten. Wat er daadwerkelijk in hun hoofden omgaat is onuitspreekbaar. Hoe het zover gekomen is, en of ze ooit een keuze hadden, kan niet aan de orde komen – ze lijken gegijzeld in een nachtmerrie. Alle vrijheid om te filmen ten spijt, houdt de terreur zo zelfs Novikova’s film in zijn macht. Maar misschien is juist dát wel de beste illustratie ervan.

cast
Ramzan Ahmadov

duur
85 min.