Victor Kossakovsky combineert esthetiek en ecologie in deze schilderachtige documentaire die toont dat de mens ten opzichte van de natuur veel kleiner is dan we denken. Een wonderschone wake-up call zonder politieke bedoelingen.
In de winter razen met hoge snelheid auto’s over het bevroren Baikalmeer. De een na de andere zakt onverwacht door het ijs; de bestuurders realiseerden zich niet dat het weken eerder dan normaal al is gaan dooien. Het levert de absurde openingsbeelden op van een documentaire, waarvoor regisseur Kossakovsky geen vooropgezet plan had. Zijn verwondering over de verschillen in kleur, beweging en energie van water, over de emoties die het teweeg kan brengen, deed hem afvragen ‘hoe film je water eigenlijk?’ Op zijn wereldreis legt Kossakovsky in adembenemende beelden de vele verschijningsvormen van het water vast: van woeste baren tot kalme beekjes en van smeltende ijskappen tot de hoogste waterval ter wereld. Een hevige storm maakt een massief zeilschip tot een hulpeloze speelbal. In Miami slaat het water door de stad tijdens orkaan Irma. Op Groenland breken ijsbergen af en drijven weg. Het is mooi, groots en soms verontrustend. Het buldert, borrelt, kraakt en barst. Een voice-over die het over de opwarming van de aarde zou kunnen hebben is er niet. Dat de mens haar ecologische voetafdruk moet verkleinen is desalniettemin overduidelijk. Toch figureert de mens slechts in een bijrol, hoewel de virtuoze waaghalzerij van de makers zelf verbijstering en ontzag wekt. AQUARELA is een film als een bewegend schilderij – de titel verwijst niet toevallig naar de schilderkunst – met water in ontelbare tinten wit en blauw, ondersteund door een overdonderende soundtrack.

duur
90 min.